Jezu, ufam Tobie!

Naszym powitaniem jest słowo Księdza Arcybiskupa Metropolity Naszej Częstochowskiej Archidiecezji, stanowiące wstęp do książki pt. "Wzgórze Miłosierdzia w Blanowicach":

W geografii archidiecezji częstochowskiej w trzecim tysiącleciu pojawił się nowy obiekt sakralny. To kościół w Zawierciu - Blanowicach pw. Miłosierdzia Bożego. Króluje swą wysoką kopułą wśród prześlicznych wzgórz Jury Krakowsko - Częstochowskiej. Przyciąga oczy swą wzniosłością, a u tych, którzy znają jego wezwanie, budzi ufność w nieskończoność Miłosierdzia Bożego. Bardzo jest potrzebny ten kościół ludowi Bożemu Zawiercia i okolic, aby nawiedzając go wzywali pomocy Jezusa Miłosiernego i wstawiennictwa św. Faustyny. Z pewnością omadlać będą to wzgórze również liczni pielgrzymi i turyści...

Piękno i świetność tego nowego kościoła potęguje się jeszcze, gdy się pozna historię jego wznoszenia. Szybko wyrósł z pustkowia blanowickiego dzięki niezwykłej gorliwości Proboszcza parafii, która gromadziła się dotąd na modlitwie przy kościółku św. Jana Nepomucena. Ksiądz prałat Tadeusz Wójcik potrafił poderwać serca swoich parafian i współbraci w kapłaństwie z Zawiercia, że objawili tyle ofiarności i modlitwy przy budowie tego kościoła. Mała parafia - mniej niż tysiąc wiernych dokonało tak wielkiego dzieła. Chwała im za to. Budowa ta stała się pieśnią na cześć Miłosierdzia Bożego. Entuzjazm wiary i optymizm towarzyszyły i nadal towarzyszą temu Bożemu dziełu. Cała archidiecezja - a szczególnie Zawiercie i okolice - powinna podjąć tę pieśń blanowickiego wzgórza, tym bardziej, że świątynia otaczająca się kapliczkami Męki Pańskiej naprawdę zdaje się wznosić błagalne wołanie do Boga: "Ojcze Przedwieczny... dla Bolesnej Męki Twojego Syna, miej miłosierdzie dla nas i dla całego świata". W Miłosierdziu Bożym przecież cała nasza nadzieja. Życzę, by podążający na Górę Miłosierdzia w Zawierciu - Blanowicach wymadlali swą duszę i znajdowali na niej pokój i pocieszenie.